ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ΚΕΦ Κ [159-169]

ΔΙΑΝΟΗΣΗ
159.
Διανοούμενοι στην Ελλάδα είναι άπαντες. Όλοι θέλουν να ακουστούν και θέλουν να ξεχωρίσουν να αφήσουν τη σφραγίδα τους.

160.
Η λέξη διανοούμενος φαντάζει κωμική στην Ελλάδα αφού δεν νοείται άνθρωπος μη διανοούμενος. Τότε δεν είναι άνθρωπος είναι ζώο.
Όλοι οι άνθρωποι εδώ μιλάνε για όλα τα θέματα και μάλιστα σαν γνώστες. Είσαι ειδικός λες; απόδειξε το πες μου κάτι που δεν ξέρω.
Δεν υπάρχουν αυθεντίες εδώ. Καλώς ή κακώς ότι λες κρίνεται ενίοτε επιπόλαια ή από ημιμαθείς όμως πάντα θα έχεις κριτές και ανακριτές.
Δεν είσαι ότι δηλώσεις αν δεν το αποδείξεις.
Εμπεριέχει μια μορφή βίας όλο αυτό το σκηνικό , αλλά είναι οι οδύνες ενός ιδιαίτερα δύσκολου τοκετού: της μεγαλοφυΐας των Ελλήνων, του
ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ!
είτε πιστεύεις κάτι είτε όχι παρόλα αυτά να το ερευνάς.
Είναι η πίστη που δίδαξαν οι φιλόσοφοι αλλά και ο σοφός εσταυρωμένος.

161.
Στους έλληνες δεν ταιριάζει η παθητική συμμετοχή στη πνευματική εκδήλωση. Πολιτισμικά έχουν μάθει να συμμετέχουν στη δράση ακόμη και ως κοινό.
Οι εκδηλώσεις όπως εκθέσεις ζωγραφικής γλυπτικής εικαστικά γενικώς ή οι συναυλίες κλασικής μουσικής ή οι διαλέξεις σπάνια βρίσκουν κοινό άνω του γνωστού κοινού των στιγματισμένων ως κουλτουριάρηδες-οι άνθρωποι που δηλώνουν διανοούμενοι-.
Η σημερινή μουσική χορεύεται από έναν ή το πολύ δύο, και κατά κανόνα ακούγεται μοναχικά, στην ελληνική παράδοση αυτό ήταν η εξαίρεση η μουσική κι ο χορός ήταν συμμετοχική υπόθεση.
Οι ρυθμοί τώρα είναι καταρχήν ακουστικοί και μετά χορευτικοί κι εδώ γινόταν αντίστροφα, μόνο στις κηδείες κι στις τελετές δεν χόρευαν . Έλεγαν πάμε στο χορό;
Την τέχνη την είχαν συνδέσει είτε με μυστήρια και ήταν μέρος της θρησκευτικής τους ζωής είτε της καθημερινής τους ζωής δεν υπήρχε τέχνη για τη τέχνη υπήρχε πάντα σημείο αναφοράς στη ζωή.
Οι πίνακες τους ήταν τα αγγεία της καθημερινής χρήσης, τα υφαντά τα κοσμήματα, τα υπόλοιπα  αρχιτεκτονικά γλυπτικά αγάλματα και μωσαϊκά και ζωγραφικά έργα ήταν μέρος των ιερών και δημόσιων χώρων.
Ο χορός ήταν  μέρος εκδηλώσεων εορτών γάμων και λοιπών ευκαιριών αλλά και μυστηρίων και τελετών. Όπως και σήμερα.
Έτσι από άποψης κουλτούρας ακόμη και τα θεάματα απαιτούσαν συμμετοχή, το θέατρο ήταν το πανεπιστήμιο του λαού η ύψιστη διδαχή του μύθου, έλεγαν: ο Αισχύλος απόψε θα διδάξει Πέρσες.
Σήμερα σχεδόν όλες οι μορφές τέχνης είναι απολύτως παθητικές: βλέπεις και ακούς τηλεόραση, ραδιόφωνο, βιβλίο, περιοδικό, κινηματογράφο, θεατρική παράσταση, συναυλία, διάλεξη ακόμη και τα παιχνίδια των παιδιών γίνονται μοναχική υπόθεση.
Διατηρείται λοιπόν μια μικρή αντίσταση ακόμη στην παθητική συμμετοχή και καλώς.
Παρατηρώ ότι τελευταία τα ουζερί και τα ταβερνάκια με ζωντανή μουσική αγκαλιάστηκαν από τους νέους που εφάρμοζαν φαντάζομαι ασυνείδητα την αρχαία λογική της διασκέδασης: φαγητό, ποτό, παρέα, κουβέντα, μουσική, χορός.


162.
Στην Ελλάδα ο ιδανικός διανοούμενος θεωρείται αυτός που μιλάει με το παράδειγμα του. Εξάλλου τους διανοούμενους στην Ελλάδα τους βρίσκεις παντού.
Πιο εύκολα βρίσκεις στην εξοχή ένα διανοούμενο ξωμάχο παρά στις αίθουσες των κουλτουριάρηδων βερμπαλιστών.
Για τούτο δεν χαίρουν και κανενός σεβασμού όσοι δηλώνουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες.
Πιο εύκολα λένε το μάστορα τάδε καλλιτέχνη, όπως έλεγαν και στην αρχαία εποχή του γλύπτες μαστόρους και τους καλούς γλύπτες καλλιτέχνες και τους αρχιτέκτονες πρωτομάστορες και μιλάμε για Φειδία και Καλλικράτη.
Για τούτο η λέξη καλλιτέχνης όταν αποδίδεται σε κάποιον είναι είτε εξαιρετική τιμή είτε απόλυτος εξευτελισμός κοροϊδία .

163.
Η Ελλάδα είναι ο μόνος τόπος που οι συγγραφείς πληρώνουν το τύπωμα των έργων τους και μετά το μοιράζουν δωρεάν.
Χίλιες φορές καλύτερη η ποίηση που μοιράζεται δωρεάν από περίσσευμα ψυχής παρά η γλοιώδης ωμή εμπορικότητα της πόρνης τέχνης των προοδευμένων υποτίθεται.
Οι θεραπαινίδες της πόρνης τέχνης αποδεικνύονται προαγωγοί και χρηματιστές.
Πολύ χαίρομαι που ζω στη χώρα των ποιητών που μοιράζουν αφιλοκερδώς τη τέχνη τους.

164.
Στις κριτικές επιτροπές όπως παντού καταλήγουν οι έχοντες όχι τέχνη όχι γνώση αλλά χρήμα και μέσον για να ευνοήσουν το χρήμα, για τούτο στην Ελλάδα είναι συνήθως κατάπτυστη έννοια η κριτική γενικά και ειδικά η επαγγελματική κριτική.
Μόνο αν ο άνθρωπος αποδειχθεί κάτοχος ακούγεται για τη γνώση ή την τέχνη του και γενικά για τη σοφία του.
Αυτό μπορεί να γίνει για τον πρώτο τυχόντα που θα επιδείξει αυτά τα προσόντα, παρά για τον πολυπτυχιούχο τάδε που δε μπορεί να δέσει τα κορδόνια του.
Γενικά δεν συμβάλει το τι ή το πώς το λέει κανείς τόσο, όσο το τι ή πως  και γιατί το κάνει.
Δύσκολος κόσμος οι Έλληνες αφού έχουν μάθει να επιπλέουν στις ακαθαρσίες γνωρίζουν και πως να προφυλάγονται από αυτές.

165.
Κάλλιο κούλης στη Κίνα παρά διανοούμενος στην Ελλάδα, λιγότερους ανταγωνιστές θα βρεις.

166.
Αν οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι είναι οι πιο ευτυχείς άνθρωποι λόγω της απεξάρτησης τους από τα υλικά εγκόσμια αγαθά τότε δεν υπάρχει ευτυχέστερος από τον Έλληνα καλλιτέχνη και διανοούμενο.
Αν όμως είναι ψευτοκαλλιτέχνης ή ψευτοδιανοούμενος τότε γίνεται ο δυστυχέστερος και καλώς.

167.
Ας είναι ότι θέλει η ψυχή του Έλληνα ένα να μη γίνει φτηνή και χυδαία.
''Ας φυλαχτούμε από τη φθήνια και τον εκχυδαϊσμό των αισθημάτων!''

168.
Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος για αυτό χρειάζεται η αντίσταση στη φθήνια των αισθημάτων.

169.
Η Ελληνική φιλοπρωτία και χαρακτήρας, η διαχρονική αβεβαιότητα και η απεξάρτηση από τη ποσοτικοποίηση, που επιβάλλει τόπος, ιστορία, άνθρωποι είναι ιδανικοί σύμμαχοι στη δημιουργική διάκριση.
Το δύσκολο περιβάλλον βγάζει αυξημένες δυνατότητες.
Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ εύκολο περιβάλλον μάλλον το δυσκολότερο δυνατό.